عکس آنلاین[1] / مصطفی ملکی: علی حامد حق‌دوست[2]، عکاس ایرانی، در یک مجموعه عکس با نام «زیبایی گمشده[3]» سعی در این داشته تا بیماری جذام را در ایران عکاسی کند. او حدود شش سال را در استان‌های آذربایجان غربی و شرقی گذرانده تا اثر فرهنگی و اجتماعی این بیماری وحشتناک را جست‌و‌جو کند. به همین منظور سایت diyphotography با او مصاحبه‌ای[4] مختصر را ترتیب داد که حق‌دوست در آن پاره‌ای توضیحات را درباره‌ی مجموعه‌ی خود بیان کرد.
علی توضیح می‌دهد: اگرچه در ایران نسبت بالایی از این بیماری وجود ندارد، اما در هر صورت این بیماری وجود دارد. بیماران جذامی را می‌توان در بیمارستان بابا باغی تبریز پیدا کرد. اگرچه بیماری به انداز‌ه‌ی گذشته مرگبار نیست، اما چهره‌های بیماران باز هم قلب را به درد می‌آورد. اغلب اوقات آنهایی که مداوا می شوند باز هم زخم‌هایی که چهره‌ی ایشان را از فرم طبیعی انداخته همراه دارند. از فرم افتادن چشم‌ها، دست‌ها و پاها چیزی با نام فاکتور ترس را در عموم به وجود می آورد. در پاسخ به این فاکتور بیمارانی که از این بیماری رنج برده‌اند خود را از خانواده و جامعه دور نگاه می‌دارند و نتیجه‌اش چیزی جز افسردگی نیست.
بعضی از فاکتورهایی که علی سعی کرده است تا به عنوان عوامل این بیماری در حین خلق مجموعه‌ی خود به دست آورد شامل فقر، عدم رعایت بهداشت فردی، بی‌خانمانی و تغذیه‌ی ضعیف است. علی‌رغم همه‌ی اینها بیمارانی که به این بیماری وحشتناک دچار می‌شوند بسیاری از مناسبات اجتماعی خود را از دست می‌دهند و به گوشه‌ای پناه می‌برند. اما آقای حق دوست با این دید آنها را در قاب دوربین جای داده:«آنها با امید به زندگی ادامه می‌دهند تا شاید آینده‌ای بهتر در انتظار ایشان باشد.»
علی در مورد این مجموعه می‌گوید:«فکر کردم شاید این تنها کمک من به آنها می‌تواند باشد…روایت قاب عکس از داستان‌شان برای جهانیان. در مقایسه با زندگی افراد مشکلات من بی معنی جلوه می‌کنند. گاهی اوقات به یادآوری این احتیاج داریم که برای فرصت زندگی‌ای که در اختیارمان قرار داده شده شکرگزار باشیم و به جای به اشتراک گذاشتن خودمان داستان‌هایی از همه‌ی آنهایی که از حداقل‌های زندگی محروم‌اند را به جهانیان بنمایانیم.»
فیض‌الله بابایی: ۷۵ ساله. او چشم چپش را از دست داده و از سن ۱۴ سالگی با این بیماری دست و پنجه نرم کرده است. او می‌خواسته تا ازدواج کند اما هیچ‌کس حاضر به ازدواج با او نشده است.
یامان نسا ساوج‌لو: ۸۰ ساله. او در بیمارستان بابا باغی بستری است. خوشحال و شاد که یکی از بستگانش هر سال دو بار به دیدن او می‌آید، بهار و پاییز. او هیچ رویا و آرزویی ندارد از اینکه در بابا باغی‌ست خشنود و راضی‌ست.
کرم‌علی اولاده قباد: ۵۹ ساله. او کمی شوخ‌طبع است و می‌گوید:«دوست داشتم سه زن داشته باشم.» کرم شش ماه را در بیمارستان است و شش ماه دیگر را در خانه‌اش در یکی از روستاها.
قربان رستمی:۶۲ ساله. حدود ده سال است که نابیناست. تنها نگرانی‌اش پسر ۱۹ ساله‌اش است،مهدی، که با او زندگی می‌کند. او می‌گوید:«تنها آرزویم خوشبختی مهدی در زندگی و مستقل شدنش است.»
محمد امین همت‌بلند: ۷۰ ساله. او کر و لال است و در بابا باغی ساکن است. به سبب تاثیرات جذام بر روی سیستم عصبی‌اش او فقط می‌تواند به گوشه‌های مختلف اتاق به طور همزمان خیره شود.
زرینه بی‌باک: ۶۵ ساله. او از استان کرمانشاه به بابا باغی آمده است. او می‌گوید که از چهره‌اش احساس شرم می‌کند. او می‌خواهد که با خانواده‌اش باشد، اما آنها او را به سبب چهره‌اش طرد کرده‌اند. به سبب جذام چهره‌ی او از فرم افتاده است اما آرزویش این است که چهره‌اش بهتر شود، فقط همین.
کاوی عیوضیان: ۷۰ ساله. کوی و همسرش هر دو جذام دارند. آنها اکنون با هم در یک خانه‌ی شخصی زندگی می‌کنند و آرزویش این است که زندگی‌شان بهبود یابد و اینکه سقف خانه‌ی قدیمی‌شان بر روی سرشان خراب نشود.
محمد جهانگیری: ۷۵ ساله. محمد با همسرش زندگی می‌کند. آنها بسیار فقیرند و برای تامین غذا، وسایل گرمایشی و دارو در مضیقه هستند.
سلمان: ۶۲ ساله. سلمان از شهر سلماس در آذربایجان غربی است، اما در بابا باغی ساکن است. زمانی که از او نام فامیلی‌اش پرسیده شد، در پاسخ گفت:«من نه نام خانوادگی دارم و نه شناسنامه.» زمانی که از آرزویش در زندگی پرسیده شد، به سادگی پاسخ داد:«هیچ آرزویی ندارم.»
References
- ^عکس آنلاین (aksonline.ir)
- ^علی حامد حق‌دوست (alihamedhaghdoust.com)
- ^زیبایی گمشده (alihamedhaghdoust.com)
- ^مصاحبه‌ای (www.diyphotography.net)
نویسنده: زهرا ستوده
